Numer 13 (2/2016)
Spis treści
Strony
Pobierz
|
|||||
Iga Łomanowska
„Wieczne teraz” Christine i Waltera. O miłości i transcendencji w Oszukanej Clinta Eastwooda
7 – 20
|
|||||
Słowa kluczowe codzienność |miłość |religia |Clint Eastwood |sacrumStreszczenie Tekst stanowi analizę filmu Clinta Eastwooda Oszukana (2008), w której autorka opisuje więź bohaterów – matki i syna – w kategoriach doświadczenia epifanicznego. Opowieść umieszczona zostaje w kontekście twórczości reżysera, przez którą przewija się motyw miłości osiągającej wymiar transcendentny. Powszednie doświadczenie wspólnego życia Eastwood przedstawia na wzór rzeczywistości arkadyjskiej, w rytuałach codzienności upatrując walor sakralny. Religijny aspekt w twórczości reżysera autorka zderza z powracającą u niego refleksją na temat desakralizacji świata i otwarcie laickim światopoglądem twórcy. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
|
|||||
Aleksandra Byrska
Studium nawrotu choroby psychicznej w języku. Narracja zaburzona Bellevue Ivany Dobrakovovej
21 – 31
|
|||||
Słowa kluczowe cielesność |język |kobieta |narracja zaburzona |choroba psychicznaStreszczenie Główna bohaterka powieści – Blanka – to studentka, która wyjeżdża na wakacyjny wolontariat do Marsylii, aby rozwinąć swoje umiejętności posługiwania się obcym językiem. Praca w ośrodku dla osób niepełnosprawnych i codzienna konfrontacja z chorobą okazuje się jednak przerastać wytrzymałość psychiczną młodej dziewczyny, która sama od dawna zmaga się z nawrotami depresji. Doświadczenie własnej słabości jest bezpośrednim katalizatorem wybuchu choroby psychicznej, która doprowadza Blankę do kompletnego załamania i pobytu w szpitalu. Warunkami sprzyjającymi rozwojowi choroby psychicznej okazują się przede wszystkim odosobnienie, zamknięcie oraz wstręt do własnego i obcego ciała. Nawrót choroby Blanki jest wprowadzany w tekst stopniowo, z rosnącym natężeniem. Kompulsywną, zorientowaną na cielesność narrację prowadzi sama bohaterka, a to ma ogromny wpływ na jej kształt. Wraz ze wzrostem zaburzeń tkanka tekstu ewoluuje – staje się coraz bardziej fragmentaryczna, zanikają znaki interpunkcyjne, znika granica pomiędzy przeżyciami psychicznymi i somatycznymi, słowa stają się jak wydzieliny i wymioty. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
|
|||||
Patrycja Kumięga
Koncepcja pejzażu romantycznego na przykładzie twórczości Caspara Davida Friedricha na tle refleksji filozoficznych końca XVIII i początku XIX wieku
33 – 48
|
|||||
Słowa kluczowe romantyzm |religijność |pejzaż romantyczny |Caspar David Friedrich |panteizm |wzniosłośćStreszczenie W artykule przedstawiam koncepcję romantycznego pejzażu na przykładzie twórczości Caspara Davida Friedricha, uważanej za modelową w zakresie tego gatunku na początku XIX wieku. Przywołuję najbardziej wpływowych myślicieli, których koncepcje filozoficzne i estetyczne miały wpływ na wykrystalizowanie się tego typu pejzażu. Omawiam charakterystyczny repertuar powracających motywów, ich proweniencję oraz symboliczne znaczenie. Tym zagadnieniom nieodłącznie towarzyszy nowe romantyczne poznanie i pojmowanie religijności, przejawiające się w relacjach człowieka z naturą, która zyskała pierwiastek boski. Krajobraz, który za sprawą koncepcji panteistycznych posiadał uduchowiony sens, komponowany był w sposób subiektywny, miał on bowiem wyrażać uczucia artysty. W pejzażach romantycznych widoczne są kategorie nieskończoności i wzniosłości. Towarzyszą temu także motywy historyczne oraz patriotyczne. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
|
|||||
Milena Chilińska
Anhelli Juliusza Słowackiego w świetle odczytań modernistycznych. Mistyczna perspektywa recepcji poematu
49 – 83
|
|||||
Słowa kluczowe romantyzm |modernizm |styl |krytyka |Juliusz Słowacki |recepcja |Anhelli |poemat |mistycyzm |nowatorstwo |patron |romantyczny |modernistycznyStreszczenie Romantyczny poemat Juliusza Słowackiego pt. Anhelli stał się popularnym w świadomości narodowej wzorcem, który z wielką siłą oddziaływał na twórczość artystów młodopolskich. Krytyka modernistyczna stopniowo przywraca dobre imię Anhellemu, który przez jemu współczesnych pozostał niezrozumiały. Romantyczni krytycy i autorzy komentarzy, włączając Zygmunta Krasińskiego i Cypriana Kamila Norwida, zarzucali poematowi brak spójności zarówno pod względem ideowym, jak i stylistycznym. Zaprezentowane w artykule opinie ukazują zmianę stosunku do poematu Słowackiego na przestrzeni epok – od sądów niepochlebnych w okresie romantyzmu do coraz bardziej przychylnych opracowań modernistycznych. Na podstawie prześledzonych sądów zarysowuje się także przekonanie, iż Anhelli jest przełomowym świadectwem rodzącego się mistycyzmu, w którym idea ta jest już głęboko zakorzeniona. Moderniści chcieli traktować Anhellego jako poemat mistyczny, gdyż realizował on dochodzący do głosu artystyczno-filozoficzny wzorzec estetyczny. Romantyczne i modernistyczne sądy, a także opinie zawarte w artykułach na temat Anhellego, są świadectwem przemiany recepcji poematu na przestrzeni epok. Analiza obszernego materiału dowodzi istotnej reorientacji oceny dzieła. Rysująca się zmiana poświadcza przyjętą tezę, iż moderniści odczytują Anhellego przez pryzmat późnej twórczości autora Króla-Ducha i włączają poemat w krąg mistycznego dziedzictwa Słowackiego. W tym ujęciu poemat staje się dziełem, które przekracza grancie romantyzmu, w nim bowiem artyści młodopolscy znajdują potwierdzenie własnych niepokojów oraz dążności estetycznych. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet Warszawski
|
|||||
Arkadiusz Krawczyk
Gdy materia zostaje ożywiona... Napoleon w recepcji Teofila Lenartowicza. Studium romantycznej siły imaginacji
85 – 100
|
|||||
Słowa kluczowe Teofil Lenartowicz |Napoleon |historiozofia |sztuka francuska |kolumna VendômeStreszczenie Postać Napoleona w twórczości Teofila Lenartowicza pojawia się kilkukrotnie. W pisarskim dorobku samotnika znad Arno szczególnym przypadkiem jest wiersz, który powstał pod wpływem kolumny Vendôme w Paryżu, jako zapis peregrynacji lirnika mazowieckiego. W wyniku tej obserwacji poeta snuje szereg refleksji dotyczących samoświadomości czynu, historiozofii, następcy Napoleona. Ten Lenartowiczowski wizerunek francuskiego władcy skonfrontowany zostaje z innych utworami tego okresu, w których pojawia się postać małego kaprala. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
|
|||||
Martyna Petry
Czy autorytet może być oparty na strachu? Neron jako tyran na podstawie tragedii Oktawia Pseudo-Seneki
101 – 107
|
|||||
Słowa kluczowe Pseudo-Seneka |Oktawia |Neron |tyran |portretStreszczenie Niniejszy artykuł koncentruje się na portrecie cesarza Nerona ukazanym w tragedii Pseudo-Seneki pt. Oktawia. Tragedia ta została napisana krótko po śmierci Nerona. Autor charakteryzuje w niej cesarza jako tyrana zniewolonego przez słabości: wzbudza on strach i paradoksalnie z tego powodu obawia się zginąć z rąk spiskowców. Następnie autor określa Nerona jako władcę ogarniętego zachłannością (avaritia), lubującego się w zbytku (luxuria), zbrodniczego (nagminne scelera), wreszcie pozbawionego szacunku zarówno do bliskich, jak i do państwa oraz bóstw (impietas). Charakterystycznymi cechami osobowości Nerona są także nieumiejętność panowania nad żądzą (libido) i zwierzęca srogość (saevitia). INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
|
|||||
|
|||||
Słowa kluczowe reklama społeczna |perswazja |język reklamy |odbiorcaStreszczenie W niniejszym artykule, poświęconym zjawisku perswazji w reklamach społecznych, autorka dowodzi, że komunikaty te musi cechować oryginalność językowa, a perswazja jest podstawowym budulcem każdego społecznego przekazu. Przedmiotem analizy są hasła przykładowych komunikatów społecznych. INFORMACJE O AUTORZE
Uniwersytet Śląski w Katowicach
|
|||||
|